یا علی گفتیم و عشق آغاز شد !

    علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

                                    که به ماسوا فکندی همه سایه ی هما را

...

 خدا رحمت کند استاد شهریار را که اگر این ابیات زیبا را نمی سرود همواره برای

 زمزمه کردن عشق و علاقه درمانده ترین عاشق جهان بودم !

گاهی مثل لالایی برای آبتینم می خوانمش تا معنویت کلماتش روح دردانه ام را به

 گاه بزرگسالی جلای ماندگار باشد و حب علی(ع) او را پیوسته استوار بدارد و برقرار !

گاهی جگر گوشه ام را به نامش صدا میکنم تا غلامش باشد که حلقه به

گوش درگاهش بودن سعادتیست نه برای همگان !

هر بار زمین میخورد می گویم: یاعلی(ع) ! برمیگردد و نگاهم میکند و من عاجزانه

از خدا می خواهم او را در سایه ی پر مهر مرتضی علی (ع) به سلامت بدارد !