نامه سرگشاده 8

به نام خدا

پسرک مهربانم

سلام

امشب که برایت می نویسم از آن شبهاست که دوست دارم کلماتم از همیشه شاعرتر باشند

اما نمیخواهم سخنم به درازا بکشد و برای دنیای تو خستگی به جان واژه ریخته باشم ! سید علی

صالحی درکتاب نامه هایش چقدر خوب گفته : نامه باید کوتاه باشد ! بی حرفی از ابهام و آینه ...

برایت سید علی وار مینویسم ... ساده و کوتاه !

نفس نفس میزنم این روزها  !

عاشق که باشی نفست بند می آید...سینه ات میسوزد ...پشت شانه ات

تیر میکشد و سعی میکنی  برای بودن، آخرین پشتوانه های اکسیژن زیستت را جیره بندی کنی !

بعد به سرت می زند یکباره همه اش را نفسی عمیق بکشی که ریه هایت بلرزند از ته مانده ی

امکان زندگی !

اما یادت می آید سهمی بگذاری برای صدا زدنش !

سهمی برای بوسیدنش ...سهمی برای در آغوش فشردنش!

و هزار بار چشمهای معصومش را توی ذهنت تجسم میکنی ...

دیدی پسرم !

مادر جانش را در واژه ها میریزد وصدایت میکند!

مادر همینطور که نمینویسد آبتین !

آ .... آرزوهای بزرگ من

ب... بسیاری رنجهای تا هنوزم را

ت... تنهایی های فراوانم را

ی... یگانگی لحظات با تو بودن را

و " ن " نامت ، نعمت بزرگ آفریدگاربی همتایم را یاد آوری ابدیست

دوستت دارم آرام جانم ...دوستت دارم!

شادزی !...

بعدا نوشت :

سپاس از دوستانی که جا افتادن بعضی حروف متن را تذکر دادند! در پریشانی دست و دل هشتمین

نامه را نوشته بودم !